سروده ی محمدرضا امیری با عنوان « محیط زیست »
دوستی با محیط زیست dbmz.blogfa.com
سروده ی محمدرضا امیری با عنوان « محیط زیست »
اب و هوا و خاک ،که در اختیار ماست
ارکانِ هستی اند و بهای محیط زیست
خالق چو کرده خلق بیا حرمتش بدار
تکریم کن ز لطف خدای محیط زیست
دریا و دشت وچشمه صحرا و جویبار
هر یک نشانه ای ز صفای محیط زیست
عطرِ گل و ترانِه ِ بلبل ،نسیم آب
زیباترین حدیث ،برای محیط زیست
مِلکِ تو نیست آب که آلوده اش کنی
جان مایه است آب برای محیط زیست
خواهی اگر سلامتی جسم وجانِ خویش
سالم بدار، هم تو هوای محیط زیست
از روی جهل ،گر ننهی ارج قدر خاک
نشناختی تو قدر و بهای محیط زیست
حرمت بدار این سه عناصرکه می رسد
از هر طرف به گوش ندای محیط زیست
"ایزو" که واژه ای است فرنگی برای تو
اجرا شود ز بهر بقای محیط زیست
شاید که با اصول مدیریت صحیح
فکری شود به حفظ وبقای محیط زیست
ارکانِ هستی اند و بهای محیط زیست
خالق چو کرده خلق بیا حرمتش بدار
تکریم کن ز لطف خدای محیط زیست
دریا و دشت وچشمه صحرا و جویبار
هر یک نشانه ای ز صفای محیط زیست
عطرِ گل و ترانِه ِ بلبل ،نسیم آب
زیباترین حدیث ،برای محیط زیست
مِلکِ تو نیست آب که آلوده اش کنی
جان مایه است آب برای محیط زیست
خواهی اگر سلامتی جسم وجانِ خویش
سالم بدار، هم تو هوای محیط زیست
از روی جهل ،گر ننهی ارج قدر خاک
نشناختی تو قدر و بهای محیط زیست
حرمت بدار این سه عناصرکه می رسد
از هر طرف به گوش ندای محیط زیست
"ایزو" که واژه ای است فرنگی برای تو
اجرا شود ز بهر بقای محیط زیست
شاید که با اصول مدیریت صحیح
فکری شود به حفظ وبقای محیط زیست
منبع:شعر نو
+ نوشته شده در شنبه ۳۰ آبان ۱۳۹۴ ساعت 0:32 توسط دوست محیط زیست
|
سخنان حضرت آیت‌الله خامنه‌ای که در این صوت می‌شنوید
مولف: بخش آمار سازمان ملل متحد مترجم: کتایون رفیع تبار
در این میان انسان با افعال غیرمنطقی خود ، افعالی که نتیجه فکر بکر و اختیار انسان مدرنیته بوده و هست ، به تخریب محیط زیست پرداخته و در واقع تیشه به ریشه خود زده است.
طبیعت جلوه ی حضور خداست و احترام به طبیعت و موجوداتش نیز به معنای احترام به خداست. در ابتدایی ترین استدلال، حرمت گذاری به خدا و نظام خلقت مسئله ی حرمت گذاری به طبیعت به حیث بارزترین جلوه ی خلاقیت خداوند برای مۆمنان به خداوند مطرح است. خداوند در هیأت نامرئی خویش اماناتی را برای بشر سپرده است که عالی ترین و برجسته ترین این امانت ها، همانا طبیعت است، طبیعتی که انسان را در دامانش می پروراند و خارج از طبیعت انسان هیچ چیزی ندارد و هیچ چیزی نیز شمرده نمی شود.
